Model dwumianowy jest jednym z dwóch, obok Blacka-Scholesa, z najpopularniejszych modeli służących do wyceny opcji. Główne założenia tego modelu opierają się na twierdzeniu, że kształtowanie ceny na opcje nie wynika z czynników spekulacyjnych. Posługiwanie się dźwignią finansową, celem maksymalizacji zysków, nie ma znaczenia na cenę. Stąd można wyciągnąć wniosek, iż ceny opcji wynikają z zachowań inwestorów, którzy z kolei wykorzystują awersję co do ryzyka i chcą w ten sposób zabezpieczyć się przed negatywnymi zmianami cen już posiadanych instrumentów rynku kasowego. Problem cen opcji można rozwiązać łącząc go ze zmianami ceny instrumentu bazowego. Aby tego dokonać należy dobrać instrument kasowy oraz opcję w ten sposób, by zmiana ceny jednego instrumentu wpłynęła na ruch przeciwstawny drugiego. W taki sposób utworzony portfel inwestycyjny jest mniej wrażliwy na wahania cen na rynku. Łączna rentowność danego portfela nie powinna zatem odpowiadać stopie bez ryzyka, która jest obecna na rynku. Polityka inwestorów, którzy praktykują takie podejście wygląda następująco:
– właściciel określonych instrumentów zabezpiecza się poprzez opcje w taki sposób, aby koszty (lub przychody) niwelowały zyski/straty na wahaniach cen instrumentu bazowego,
– portfel gwarantuje stałą stopę wzrostu.
Zatem, do głównego zadania inwestora należy dobranie odpowiedniej ilości opcji oraz stworzenie odpowiednich par instrumentów rynku gwarantującego rentowność.